بذل عاطفه به خانواده

پیامبر (ص) در خانواده نسبت به همسران خود، هیچ گونه خشونتی بروز نمی‏داد و این بر خلاف

 خلق و خوی مردم مکه بود. بد زبانی برخی از همسران خویش را تحمل می‏کرد تا آن جا که

دیگران از این همه تحمل رنج می‏بردند.

او به حسن معاشرت با زنان توصیه و تأکید می‏کرد و می‏فرمود: همه ی مردم دارای خصلت‏های

 نیک و بد هستند، مرد نباید تنها جنبه‏های ناپسند همسر خویش را در نظر بگیرد و او را ترک کند.

رسول خدا(ص) با فرزندان خود فوق العاده عطوف و مهربان بود و به آن‏ها محبت می‏کرد. سیره ی

 تربیتی آن حضرت نشان می‏دهد که در طول زندگی، ارتباط عاطفی و کلامی با فرزندانش داشت.

یکی از همسران پیامبر می‏گوید: فاطمه(س) در رفتار و گفتار و سیمای ظاهری ، شبیه‏ترین فرد

به رسول خدا(ص) بود، ارتباط این پدر و فرزند آن چنان مستحکم بود که او هرگاه به دیدن پیامبر(ص)

می‏آمد، پیامبر (ص) از جای خود برمی‏خاست و سرو دست دخترش را می‏بوسید و او را در جای خود

 می‏نشاند و هرگاه پیامبر(ص) به منزل فاطمه (س) می‏آمد، فاطمه از جایش برخاسته و پدر گرامی اش

 را می‏بوسید و آن بزرگوار را در جای خویش می‏نشانید.

این ارتباط عمیق عاطفی و معنوی بین پدر و دختر همچنان ادامه داشت تا این که زمان رحلت رسول

 خدا(ص) نزدیک شد، در یکی از آخرین روزهای حیات پیامبر(ص)، فاطمه(س) به حضورش آمد، او خود

را روی سینه پیامبر(ص) افکند و صورت آن حضرت را بوسید.

پیامبر(ص) با او آهسته سخن گفت: هنگامی که سر برداشت، به شدّت گریست. دوباره با اشاره

پیامبر(ص) خود را به پدر بزرگوارش نزدیک نموده و با رسول گرامی اسلام(ص) نجوا کرد، امّا این بار

با چهره باز و سیمایی گشاده و خندان از پیامبر(ص) جدا شد.

حاضران از این دو حرکت متفاوت تعجب کردند، اما وقتی که بعد از رحلت پیامبر(ص) از حضرت زهرا(س)

 این نکته را پرسیدند، فاطمه(س) در پاسخ فرمود: بار نخست رسول الله به من فرمود: من از این بیماری

 نجات نخواهم یافت و منجر به مرگ من خواهد شد.

از شنیدن این سخن و تصور جدایی از آن حضرت اندوهگین شدم و گریستم، امّا در مرتبه ی دوم فرمود:

 دخترم! تو به زودی و پیش از سایر خاندانم به من خواهی پیوست و من خوشحال شدم.
ملایمت در عین صلابت

در مسایل فردی و شخصی آن چه مربوط به شخص خودش بود، نرم خو و ملایم بود. گذشت‏های

 بزرگ و تاریخی اش یکی از علل موفقیت در رسالت الهی او بود، اما در مسایل اصولی و عمومی

 آن جا که حریم قانون بود، سختی و صلابت نشان می‏داد.

در فتح مکه کسانی که بدترین ستم‏ها و جسارت‏ها و دشمنی‏ها را در حق آن حضرت و یارانش

کرده بودند، در هاله‏ای از رعب و وحشت گرفتار شدند و منتظر انتقام و عکس العمل متقابل پیامبر(ص) بودند.

امّا آن حضرت فرمود: من آن چه را یوسف(ع) در مورد برادران ستمگر خود انجام داد، همان

می‏کنم و همانند او می‏گویم: “… لاتثریب علیکم الیوم..

امروز ملامت و سرزنشی برشما نیست…

هنگامی که آن رهبر مهربان، مردم هراسناک و نگران را آرام نمود، اضافه کرد که امروز روز نبرد و

 انتقام نیست، بلکه روز رحمت و محبت است و من از تمام جنایات و گناهان شما گذشتم. آن گاه

 جمله معروفش را فرمود: “اذهبوا فانتم الطلقاء؛

به دنبال زندگیتان بروید که همه شما آزاد هستید.

تمامی آنان گویا دوباره متولد شدند؛ بنابر این نفس راحتی کشیدند و به غیر از افراد معدودی،

همگی محبت و عشق رسول خدا(ص) در اعماق وجودشان نفوذ کرد و مسلمان شدند.

در همان فتح مکه، زنی از قبیله ی “بنی مخزوم” مرتکب سرقت شد و از نظر قضایی جرمش

 محرز گردید، خویشاوندان آن زن که هنوز رسوبات نظام طبقاتی دوران جاهلیّت در مغزشان

 مانده بود، اجرای مجازات (حد سرقت) را نسبت به آن زن، ننگ خانواده اشرافی خود می‏دانستند؛

به همین دلیل برای متوقف ساختن اجرای حد سرقت به تلاش افتادند و به همین منظور «اسامة بن زید»

 را که مانند پدرش نزد پیامبر(ص) محبوبیّت داشت وادار به شفاعت نمودند، اما همین که اسامه، زبان

 به شفاعت گشود، آن حضرت خشمگین شد و فرمود: چه جای شفاعت است؟ مگر می‏توان حدود و

 قانون را بلا اجرا گذاشت و فوراً دستور مجازات صادر نمود.

 

سیره پامبر در رابطه با خواب واستراحت

 

         1.زمان خواب و استراحت

     
تعیین زمان مناسب برای خواب، آثار جسمی و روحی فراوانی     به دنبال دارد. آنان که

 همچون پیامبر اعظم صلی الله علیه و اله - بخشی از شب را     به عبادت و شب زنده داری

 اختصاص می دهند، می کوشند زمان خواب خود را به تأخیر     نیندازند تا جسمشان قوت و

 نشاط لازم برای بیداری در بخشی از شب را داشته باشد. این     مهم در سیره ی پیامبر

اعظم صلی الله علیه و آله نیز به چشم می خورد    .
بنابر     روایت نقل شده از برخی همسران پیامبر، آن حضرت اول شب را برای خواب و استراحت

 خود     برمی گزید و بعد ازمقداری استراحت برمی خاست و به تهجد مشغول می شد.

 این رفتار،     به ویژه با توجه به وجوب تهجد و شب زنده داری بر آن حضرت، بیشتر قابل

 فهم و تحلیل     خواهد بود؛ چرا که توفیق تهجد در نیمه و انتهای شب در صورتی فراهم

 می آید که اوایل     شب برای استراحت انتخاب شود  . 

نوشته شده در چهارشنبه 93 شهریور 12ساعت ساعت 6:10 عصر توسط مشتعلی| نظر بدهید