2- سیره­ عملی پیامبر(ص):

2-1- سلام کردن به کودکان:

پیامبر اسلام به کودکان سلام می­کرد.[8]  

 از انس بن مالک نقل شده است: «انّ رسول­اللَّه(ص) مرّ على صبیان

فسلّم علیهم و هو مغذ»، (رسول­خدا(ص) از کنار کودکانی گذشت،

به ایشان سلام کرده و غذا داد.)[9]  

 پیامبر(ص) تأکید می­کرد که

خواستار رواج این سنت در بین مسلمانان و تداوم آن پس از خود نیز هست.[10]  

 

2-2- برخورد کریمانه با کودکان:

پیامبر(ص) را مهربان­ترین مردم به کودکان گفته­اند.[11]  

 دست نوازش بر سر کودکان می­کشید و تبعیض بین فرزندان را نفی کرده

 و کسی را که به کودکان خود محبت نمی­کرد، از اهل دوزخ می­دانست.[12]  

گفته شده پیامبر(ص)، فاطمه­(س) را بسیار تکریم می­کرد، بیش از آن

 چه مردم تصور می­کردند و نیز بیش از احترام معمول پدران به دخترانشان.[13]  

ایشان حتی با نوزادان نیز با احترام و نرمش برخورد می­فرمود. ام­فضل،

 دایه­ی امام­حسین(ع) می­گوید: «روزی رسول­خدا(ص) حسین(ع) را که

 شیرخواره بود، از من گرفت و بغل کرد. رطوبتی از او بر پیراهن ایشان رسید.

 با تندی کودک را گرفتم به طوری که کودک گریه کرد. پیامبر(ص) فرمود، ای

 ام­فضل لباس مرا آب تطهیر می­کند؛ اما غبار رنجش را چه چیزی از قلب

این کودک پاک می­کند.»[14]  

گفته شده است وقتى نوزادی را براى دعا یا نام­گذارى نزد پیغمبر(ص) مى‏آوردند،

 حضرت براى احترام خانواده­اش او را با آغوش باز می­گرفت و در دامن خود می­گذارد.

 گاهى اتفاق مى‏افتاد که طفل در دامن پیغمبر(ص) ادرار می­کرد. کسانى که ناظر

 بودند، فریاد می­زدند، تندى می­کردند، تا او را از ادرار باز دارند. نبى­اکرم(ص) آنان را

 منع می­کرد و می­فرمود، با تندى و خشونت از ادرار کودک جلوگیرى نکنید، سپس

 طفل را آزاد می­گذارد، تا ادرار کند. موقعى که دعا یا نام­گذارى تمام می­شد، والدین

 کودک در نهایت مسرت کودک خود را می­گرفتند و کمترین آزردگى و ملالت خاطر

 در پیغمبر احساس نمی­کردند. موقعى که کسان طفل می­رفتند،

پیغمبر لباس خود را تطهیر می­کرد.[15]  

روزی برای پیامبر(ص) شربتی آوردند، پیامبر از آن نوشید. در سمت راستش

کودکی بود و در سمت چپش اصحاب. پیامبر از کودک پرسید آیا اجازه می­دهد

 شربت را به اصحاب بدهد و چون کودک موافقت نکرد، آن را به او داد.[16]  

گزارش شده است روزی پیامبر نشسته بود، حسن و حسین(ع) وارد شدند پیامبر

ایستاد و ایشان را در آغوش گرفت و بر دوش خود سوار کرد.[17]  

 ایشان را بر زانوی خود می­نشاند و نوازش می­کرد[18]  

و هنگام غذا خوردن لقمه در دهان آنها می­گذاشت.[19]  

روزی در حالی که پیامبر(ص) حسن و حسین را نوازش می­کرد و می­بوسید

 اقرع بن حابس که مردی از اشراف جاهلیت بود وارد شد و با دیدن این صحنه

 گفت: من ده پسر دارم و تا به حال هیچ کدامشان را نبوسیده­ام. پیامبر ناراحت شد و فرمود:

«آن کس که نسبت به دیگری رحم نداشته باشد خداوند نیز بر او رحم نخواهد کرد؛

سپس فرمود: «من چه کنم که خدا رحمت را از دل تو کنده است.»[20]  

پیامبر(ص) برای کودکان شخصیتی مستقل قائل بود. او با حسن(ع)، حسین(ع)،

عباس، عبدالله بن جعفر و عبدالله بن زبیر در حالی که کودک بودند و به سن

 بلوغ نرسیده بودند بیعت کرد.[21]  

 

2-3- بازی با کودکان:

طبق گزارشاتی که منابع تاریخی و روایات ارائه کرده­اند، پیامبر(ص) با کودکان

بازی می­کرد. هنگامی که ایشان از سفر بازمی­گشت، کودکان به استقبالش

 می­رفتند پیامبر(ص) نزد ایشان توقف کرده و آنان را سوار می­کرد و به اصحاب

 هم می­فرمود تا سوار کنند.[22]  

در روایتی از ام­خالد گفته شده است: روزی همراه پدرم نزد رسول­خدا(ص) رفتیم،

 من پیراهن زرد رنگی پوشیده بودم. پیامبر خطاب به من فرمود به­به. من به

 بازی با انگشتر ایشان مشغول شدم. پدرم از این کار جلوگیری می­کرد.

 پیامبر فرمود رهایش کن.[23]  

ایشان با حسن و حسین(ع) نیز بازی می­کرد،[24]   آنان را بر دوش خود می­نشاند

 و می­گفت فرزندان عزیز مرکب شما چه خوب مرکبی است و

شما چه سواران خوبی هستید.[25]  

گاه هنگام نماز ایشان بر پشت پیامبر سوار می­شدند و پیامبر سجده­ی نماز را

 طولانی می­کرد تا آنان پایین آیند.[26]  

 

2-4- هدیه دادن به کودکان:

گاه پیامبر(ص) برای ابراز لطف و محبت به کودکان هدایایی به ایشان می­دادند.

گفته شده است روزی ایشان آهویی که مردی اعرابی به او داده بود به

 امام حسن(ع) هدیه کرد و او نیز از این جهت بسیار خوشحال شد و با آن بازی می­کرد.[27]  

 همچنین نقل شده است ایشان گردن­بند قیمتی را که برایش هدیه آورده بودند به

«امامه»، نوه­ی دختری خود هدیه نمود.[28]  

باید گفت با مطالعه­ی زندگی پیامبر(ص) درس­های مهمی درباره­ی چگونگی

برخورد درست با کودکان و نوجوانان می­توان آموخت. ایشان نه تنها مهرورزی و

 محبت به کودکان را در محور رفتار خود با ایشان قرار داده بود، بلکه شخصیت

 انسانی و قابل احترامی را برای آنان قائل بود، و این در سیره­ی نظری و عملی

 ایشان مشهود است.

نوشته شده در چهارشنبه 93 شهریور 12ساعت ساعت 6:7 عصر توسط مشتعلی| نظر بدهید