امام ( ع ) در سنگر تعلیم حقایق و مبارزه
نشر فقه جعفری و اخلاق و تفسیر و کلام که از زمان حضرت صادق ( ع )

 و پیش از آن در زمان امام محمد باقر ( ع ) آغاز و عملی شده بود ،

 در زمان حضرت امام موسی کاظم ( ع ) نیز به پیروی از سیره نیاکان

بزرگوارش همچنان ادامه داشت ،

 تا مردم بیش از پیش به خط مستقیم امامت و حقایق مکتب جعفری آشنا گردند ،

 و این مشعل فروزان را از ورای

 اعصار و قرون به آیندگان برسانند

خلفای عباسی بنا به روش ستمگرانه و زیاده روی در عیش و عشرت ،

همیشه درصدد نابودی بنی  هاشم بودند تا اولاد علی ( ع ) را با داشتن علم و

سیادت از صحنه سیاست و تعلیم و ارشاد کنار زنند ،

اینان برای اجراء این مقصود پلید کارها کردند

از جمله چند تن از شاگردان مکتب جعفری را تشویق نمودند تا

مکتبی در برابر مکتب جعفری  ایجاد کنند و به حمایتشان پرداختند .

بدین طریق مذاهب حنفی ، مالکی ، حنبلی و شافعی هر کدام با راه

و روش خاص فقهی پایه ریزی شد

حکومتهای وقت و بعد از آن - برای دست یابی  به قدرت

از این مذهبها پشتیبانی کرده و اختلاف آنها را بر وفق مراد و مقصود

 خود دانسته اند . در سالهای آخر خلافت منصور دوانیقی که مصادف با

 نخستین سالهای امامت حضرت موسی بن جعفر ع ) بود

 بسیاری از سادات شورشی  که نوعا از عالمان و شجاعان و متقیان و

 حق طلبان اهل بیت پیامبر ( ص ) بودند و با امامان نسبت نزدیک داشتند

شهید شدند . این بزرگان برای دفع ستم و نشر منشور عدالت و

امر به معروف و نهی  از منکر ، به پا می خاستند و سرانجام با

اهداء جان خویش ، به جوهر اصلی تعالیم اسلام جان می دادند ،

 و جانهای خفته را بیدار می کردند .

 طلوعها و غروبها را در آبادیهای اسلامی به رنگ ارغوانی درمی آوردند

 و بر در و دیوار شهرها نقش جاوید می نگاشتند و

 بانگ اذان مؤذنان را بر مأذنه های مساجد اسلام شعله ور می ساختند.

  در مدینه از کارگزاران مهدی عباسی فرزند منصور دوانیقی در عمل ،

 همان رفتار زشت دودمان سیاه بنی امیه را پیش گرفتند ،

 و نسبت به آل علی ( ع ) آنچه توانستند بدرفتاری  کردند .

 داستان دردناک " فخ " در زمان هادی عباسی  پیش آمد .

علت بروز این واقعه این بود که " حسین بن علی بن عابد

« از اولاد حضرت امام حسن ( ع )» که از افتخارات سادات حسنی

 و از بزرگان علمای مدینه و رئیس قوم بود ، به یاری عده ای از سادات

 و شیعیان در برابر بیدادگری  « عبدالعزیز عمری» که مسلط بر مدینه شده بود ،

 قیام کردند و با شجاعت و رشادت خاص در سرزمین فخ عده زیادی از مخالفان

را کشتند ، سرانجام دشمنان دژخیم این سادات شجاع را در تنگنای محاصره قرار

 دادند و به قتل رساندند و عده ای را نیز اسیر کردند . مسعودی می نویسد :

 بدنهایی که در بیابان ماند طعمه درندگان صحرا گردید

     سیاهکاریهای بنی  عباس منحصر به این واقعه نبود .

 این خلفای ستمگر صدها سید را زیر دیوارهای  و میان ستونها گچ گرفتند ،

 و صدها تن را نیز در تاریکی  زندانها حبس کردند و به قتل رساندند .

عجب آنکه این همه جنایتها را زیر پوشش اسلامی و به منظور فروخواباندن

 فتنه انجام می دادند .

 حضرت موسی بن جعفر ( ع ) را هرگز در چنین وضعی و با دیدن و

 شنیدن آن همه مناظر دردناک و ظلمهای  بسیار ، آرامشی نبود .

 امام به روشنی می دید که خلفای  ستمگر در پی تباه کردن و از بین بردن

 اصول اسلامی و انسانی اند . امام کاظم ( ع ) سالها مورد اذیت و

آزار و تعقیب و زجر بود ، و مدتی را  که در تبعید و زندانها و

تک سلولها و سیاهچالهای بغداد در غل و زنجیر - به سر می برد

14 سال نوشته اند

نوشته شده در یکشنبه 93 تیر 8ساعت ساعت 6:52 عصر توسط مشتعلی| نظر بدهید