خلاصه ای از زندگی امام جعفر صادق (ع)

امام ششم شیعیان

نام : جعفر
لقب : صادق
کنیه : ابوعبدالله
نام پدر : محمد علیه السلام
نام مادر : امّ فروه
تاریخ ولادت : 17 ربیع الاول سال 83 هج
محل ولادت : مدینه
مدت امامت : 34 سال
مدت عُمر : 65 سال
تاریخ شهادت : 25 شوال المکرم
علت شهادت : مسمومیت زهر
نام قاتل : منصور دوانیقی
محل دفن : بقیع
تعداد فرزندان : 7 پسر و 3 دختر

امام صادق ( ع )     تولد     
در روز 17 ربیع الاول سال 83هجری چشم به جهان گشود .

 پدرش امام محمد باقر ( ع ) و مادرش "ام فروه " دختر قاسم بن محمد

 بن ابی  بکر می باشد. کنیه آن حضرت : "ابو عبدالله " و لقبش "صادق " است .

 حضرت امام جعفر صادق (ع) تا سن 12سالگی معاصر جد گرامیش حضرت سجاد (ع) بود

 و مسلما تربیت اولیه او تحت نظر آن بزرگوار صورت گرفته و امام ( ع ) از خرمن دانش

 جدش خوشه چینی کرده است . پس از رحلت امام چهارم مدت 19سال نیز در خدمت پدر

 بزرگوارش امام محمد باقر ( ع ) زندگی  کرد و با این ترتیب 31سال از دوران عمر خود

 را در خدمت جد و پدر بزرگوار خود که هر یک از آنان در زمان خویش حجت خدا بودند ،

 و از مبدأ فیض کسب نور می نمودند گذرانید .

 بنابراین صرف نظر از جنبه الهی و افاضات رحمانی که هر امامی آن را دار می باشد ،

 بهره مندی  از محضر پدر و جد بزرگوارش موجب شد که آن حضرت با استعداد ذاتی 

و شم علمی  و ذکاوت بسیار ، به حد کمال علم و ادب رسید و در عصر خود بزرگترین

 قهرمان علم و دانش گردید . پس از درگذشت پدر بزرگوارش 34سال نیز دوره امامت او

 بود که در این مدت "مکتب جعفری " را پایه ریزی فرمود و

حضرت امام جعفر صادق علیه السلام رئیس مذهب جعفری ( شیعه)است.

 موجب بازسازی و زنده نگهداشتن شریعت محمدی ( ص ) گردید .

 زندگی پر بار امام جعفر صادق ( ع ) مصادف بود با خلافت پنج نفر

 از بنی  امیه ( هشام بن عبدالملک - ولید بن یزید - یزید بن ولید –

 ابراهیم بن ولید - مروان حمار ) که هر یک به نحوی موجب تألم و تأثر

 و کدورت روح بلند امام معصوم ( ع ) را فراهم می کرده اند ، و دو نفر از

 خلفای عباسی ( سفاح و منصور ) نیز در زمان امام ( ع ) مسند خلافت را

 تصاحب کردند و نشان دادند که در بیداد و ستم بر

 امویان پیشی گرفته اند ، چنانکه امام صادق ( ع)    

     در 10سال آخر عمر شریفش در ناامنی و ناراحتی بیشتری بسر می برد    

اوضاع جامعه در آغاز امامت حضرت

در آغاز امامت حضرت افرادی از شیعیان و حتی بستگان حضرت حاضر به

 قبول امامت ایشان نبودند، لذا حضرت از راههای گوناگونی کوشیدند آنها را به

 قبول راه صحیح وادار سازند و دراین زمینه به اذن خداوند معجزاتی نیز انجام دادند.

 دوران امام جعفر صادق در میان دیگر دورانهای ائمه معصومین علیهم السلام،

دورانی منحصر به فرد بود و شرایط اجتماعی و فرهنگی عصر آن حضرت در زمان هیچ

یک از امامان وجود نداشته است و این به دلیل ضعف بنی امیه و قدرت گرفتن بنی عباس بود.

 این دو سلسله مدتها در حال مبارزه با یکدیگر بودند که این مبارزه در سال 129 هجری

وارد مبارزه مسلحانه و عملیات نظامی گردید.

این کشمکش ها و مشکلات سبب شد که توجه بنی امیه و بنی عباس کمتر به

 امامان و فعالیتشان باشد. از این رو این دوران، دوران آرامش نسبی

 امام صادق و شیعیان و فرصت بسیار خوبی برای فعالیت علمی و فرهنگی آنان به شمار می رفت.

جنبش فرهنگی در دوران امامت حضرت
عصر آن حضرت همچنین عصر جنبش فرهنگی و فکری و برخورد فرق و مذاهب

 گوناگون بود. پس از زمان رسول خدا دیگر چنین فرصتی پیش نیامده بود تا معارف اصیل اسلامی

 ترویج گردد، بخصوص که قانون منع حدیث و فشار حکام اموی باعث تشدید این وضع شده بود.

 لذا خلأ بزرگی در جامعه آنروز که تشنه هرگونه علم و دانش و معرفت بود، به چشم می خورد.

 امام صادق با توجه به فرصت مناسب سیاسی و نیاز شدید جامعه، دنباله نهضت علمی و

 فرهنگی پدرش را گرفت و حوزه وسیع علمی و دانشگاه بزرگی به وجود آورد و در رشته های

 مختلف علمی و نقلی شاگردان بزرگی تربیت کرد. شاگردانی چون: هشام بن حکم،

 مفضل بن عمر، محمد بن مسلم ثقفی، ابان بن تغلب، هشام بن سالم، مؤمن طاق،

جابر بن حیان و. ... تعداد شاگردان امام را تا چهار هزار نفر نوشته اند. ابوحنیفه رئیس

 یکی از چهار فرقه تسنن مدتی شاگرد ایشان بود و خودش به این موضوع افتخار کرده است.

امام از فرصت های گوناگونی برای دفاع از دین و حقانیت تشیع و نشر معارف صحیح اسلام

 استفاده می برد. مناظرات زیادی نیز در همین موضوعات میان ایشان و سران فرقه های

 گوناگون انجام پذیرفت که طی آنها با استدلال های متین و استوار، پوچی عقاید آنها و برتری

 اسلام ثابت می شد. همچنین در حوزه فقه و احکام نیز توسط ایشان فعالیت زیادی صورت گرفت،

 به صورتی که شاهراههای جدیدی در این بستر گشوده شد که تاکنون نیز به راه خود ادامه

داده است. بدین ترتیب، شرایطی مناسب پیش آمد و معارف اسلامی بیش از هر وقت دیگر

 از طریق الهی خود منتشر گشت، به صورتی که بیشترین احادیث شیعه در تمام زمینه ها

از امام صادق نقل گردیده و مذهب تشیع به نام مذهب جعفری و فقه تشیع به نام

 فقه جعفری خوانده می شود.

نباید تصور کرد که امام به کلی خود را از جریانات و امور سیاسی دور نگه داشت،

بلکه همواره از وقتهای مناسب برای ترویج حقانیت خود و بطلان هیأت حاکمه بهره

می برد و بدین منظور نمایندگانی را نیز به مناطق مختلف بلاد اسلامی می فرستاد.
نباید تصور کرد که امام به کلی خود را از جریانات و امور سیاسی دور نگه داشت، بلکه

 همواره از وقتهای مناسب برای ترویج حقانیت خود و بطلان هیأت حاکمه بهره می برد

 و بدین منظور نمایندگانی را نیز به مناطق مختلف بلاد اسلامی می فرستاد. عباسیان

 برای کسب قدرت و محبوبیت در دلهای مردم از وجهه اهل بیت پیامبر استفاده می کردند

 و حتی شعارشان" الرضا فی آل محمد" بود. آنان به دنبال اشخاصی با وجهه مردمی بودند

 که هم از بستگان پیامبر باشند و هم درمیان مردم محبوبیت داشته باشند. لذا بهترین

شخص در نظر عباسیان امام صادق بود. امام صادق پیشنهاد آنان را رد کردند و فرمودند:

نه شما از یاران من هستید نه زمانه، زمانه من است. حتی برخی از بستگان آن حضرت

 نزدیک بود با این پیشنهاد ها فریب بخورند، اما امام با روشنگری

خاص خود به آنان فهماندند که به ظاهر توجه نکنند. امام می دانست که عباسیان نیز هدفی

 جز رسیدن به قدرت ندارند و اگر شعار طرفداری از اهل بیت را مطرح می کنند، صرفا به خاطر

 جلب حمایت توده های شیفته اهل بیت است. امام می دید که سران سیاسی و نظامی

عباسیان در خط مستقیم اسلام و اهل بیت نیستند و لذا حاضر نبود با آنان همکاری کرده و

 به اقداماتشان مشروعیت بخشد. چنانکه در تاریخ می بینیم که چه جنایاتی کردند و چه

خونهایی ریختند تا پایه های عباسیان محکم گردد. از حوادث مهم در زمان امامت حضرت،

 قیام عمویش زید ابن علی است که شکست خورد و با شهادت زید به پایان رسید.

نوشته شده در یکشنبه 93 تیر 8ساعت ساعت 11:20 صبح توسط مشتعلی| نظر