فرهنگی ،مذهبی
امام محمد باقر (ع) در روز جمعه یا دوشنبه یا سه شنبه غره ماه رجب یا سوم ماه صفر سال 57 هجرى یا به روایتى دیگر سال 56 هجرى، در مدینه به دنیا آمد و در روز دوشنبه هفتم ذى حجه یا ربیع الاول و یا ربیع الاخر سال 114 هجرى، در همان شهر بدرود حیات گفت. بنابراین، آن حضرت 57 سال در این جهان زیست. از این مدت چهار سال با جدش امام حسین (ع) در واقعه جانگداز کربلا همراه پدر و در کنار جدش حضرت سید الشهداء کودکی بود که به چهارمین بهار زندگیش نزدیک می شد و پس از وى 35 سال با پدرش زندگى کرد و هیجده سال بقیه عمرش را به تنهایى به سر برد. بنابر روایتى که در کافى از قول امام صادق (ع) نقل شده است، وى 19 سال و دو ماه بیش از پدرش زیسته است و در همین دوران،ا مامتشیعیان را عهدهدار بوده است. در دوره امامت امام محمد باقر ( ع ) و فرزندش امام جعفر صادق ( ع ) مسائلی مانند انقراض امویان و بر سر کار آمدن عباسیان و پیدا شدن مشاجرات سیاسی و ظهور سرداران و مدعیانی مانند ابوسلمه خلال و ابومسلم خراسانی و دیگران مطرح است ، ترجمه کتابهای فلسفی و مجادلات کلامی در این دوره پیش می آید ، و عده ای از مشایخ صوفیه و زاهدان و قلندران وابسته به دستگاه خلافت پیدا می شوند . قاضیها و متکلمانی به دلخواه مقامات رسمی و صاحب قدرتان پدید می آیند و فقه و قضاء و عقاید و کلام و اخلاق را، بر طبق مصالح مراکز قدرت خلافت شرح و تفسیر می نماید ، و تعلیمات قرآنی به ویژه مسأله امامت و ولایت را ، که پس از واقعه عاشورا و حماسه کربلا ، افکار بسیاری از حق طلبان را به حقانیت آل علی ( ع ) متوجه کرده بود ، و پرده از چهره زشت ستمکاران اموی و دین به دنیا فروشان برگرفته بود ، به انحراف می کشاندند و احادیث نبوی را در بوته فراموشی قرار می دادند . برخی نیز احادیثی به نفع دستگاه حاکم جعل کرده و یا مشغول جعل بودند و یا آنها را به سود ستمکاران غاصب خلافت دگرگون می نمودند . برابر آنها بایستند . بدین جهت امام محمد باقر ( ع ) و پس از وی امام جعفر صادق ( ع ) از موقعیت مساعد روزگار سیاسی ، برای نشر تعلیمات اصیل اسلامی و معارف حقه بهره جستند ، و دانشگاه تشیع و علوم اسلامی را پایه ریزی نمودند امام باقر (ع) در مدت امامتخود چند صباحى از خلافت ولید بن عبد الملک و نیز خلافتسلیمان بن عبد الملک و عمر بن عبد العزیز و یزید بن عبد الملک را درک کرد و سرانجام در روزگار خلافت هشام بن عبد الملک وفات یافت. در کتاب اعلام الورى نیز همین قول آمده که با آنچه بعدا خواهیم گفت، صحیح مىنماید. ابن شهر آشوب در مناقب نوشته است : آن حضرت در سال 114 هجرى، در سن 57 سالگى زندگى را به درود گفته که از این مدت سه یا چهار سال را در جوار جد بزرگوارش امام حسین (ع) و 34 سال و ده ماه یا 39 سال با پدرش و 19 یا مطابق قول دیگر 18 سال پس از پدرش زیسته است که همین مدت دوره امامت آن حضرت محسوب مىشود. امام باقر (ع) در طول سالهایى که امامتشیعیان را عهدهدار بود، دوران خلافت ولید بن یزید و سلیمانو عمر بن عبد العزیز و یزید بن عبد الملک و برادرش، هشام، و ولید بن یزید و برادرش. ابراهیم، را درک کرد و در اوایل خلافت ابراهیم، به شهادت رسید. ابو جعفر بن بابویه گویدکه ابراهیم بن ولید بن یزید، امام باقر (ع) را مسموم ساخت. در دو نسخهاى که از اینکتاب در دسترس بود همین مطلب به چشم مىخورد. ولى در این گفته از جانب ابن شهر آشوبیا نساخ و یا هر دو سهوى رخ داده که از دید آگاهان پوشیده نیست. چون در میان خلفاىیاد شده تنها یک تن به نام ولید بن یزید وجود داشته و این همان کسى است که نامش درآخر عبارت ذکر شده. و نام درست کسى که در آغازروایت به او اشاره شده ولید بن عبدالملک است که ولید بن یزید الخ نام، درست آن ولید بن یزید بن عبد الملک و یزید بنولید بن عبد الملک و ابراهیم و برادرش مىباشد. علاوه بر این هشام در سال 125 هجرى،وفات یافت و پس از او ابراهیم به خلافت رسید که او هم در سال 127 هجرى، کشته شد و اگر امام باقر (ع) در سال 114 هجرى، به شهادت رسیده باشد، چنان که ابن شهر آشوب نیزهمین سخن را مىگوید، مىتوان به آسانى پى برد که شهادت آن حضرت در زمان خلافت هشامروى داده است نه ابراهیم. در کتاب کشف الغمة آمده است: محمد بنعمرو مىگوید، بنابر روایتى که در دست ما است آن حضرت در سال 117 هجرى، به شهادت رسید ودیگران تاریخ شهادت آن حضرت را در سال 118 هجرى، ذکر کردهاند. امام باقر (ع) در قبرستان بقیع و درکنار آرامگاه پدرش،امام على بن حسین (ع)، ، و حسن بن على (ع) عموى بزرگوارش، به خاک سپرده شدهاست.
اینها عواملی بود بسیار خطرناک که باید حافظان و نگهبانان دین در
By Ashoora.ir & Night Skin
درباره وبلاگ
پیوندهای روزانه
آرشیو مطالب
سایر امکانات