خلاصه ای از زندگی نامه امام حسن مجتبی (ع)

امام دوم شیعیان

نام : حسن (ع)

نام پدر :     علی (ع)

نام مادر : فاطمه (س)

تاریخ تولد : 15رمضان سال3 هجری

محل تولد : مدینه

مدت عمر : 47 سال

مدت امامت : 10 سال

مدت خلافت : 7 ماه

شهادت : 28 صفر سال50هجری

علت شهادت : مسموم شدن حضرت بوسیله

همسرش جعده ( با تحریک  معاویه)

القاب: مجتبى، سید، سبط، زکى، تقى،

حجت، برّ، امین، زاهد و طیب.

کنیه : ابو محمد

منصب: معصوم چهارم، امام دوم شیعیان و

پنجمین خلیفه اسلامى.

 محل دفن :

امام حسن(ع)  وصیت کرده بود که در مسجدالنبی

 و در کنار قبر پدربزرگش حضرت محمد (ص)به خاک

 سپرده شود. سعید بن عاص فرماندار اموی مدینه

در این موضوع مداخله نکرد^. اما عایشه و مروان بن حکم

 (که در آن زمان از امارت مدینه عزل شده بود) توافق

 کردند که مانع شوند حسین این کار را انجام دهد .

مروان قسم یاد کرد که به علت دفن کردن عثمان

در بقیع نخواهد گذاشت حسن در کنار محمد دفن شود .

جنازه مبارک امام را با تیر زدند ، چیزی نمانده بود که

بر سر این مساله لشکرکشی آغاز شود. امام حسن (ع)

 در  وصیت خود فرموده بود ، در صورت مخالفت دیگران،

 می‌توانند در بقیع دفن نمایند و لذا در بقیع کنار

 مادر بزرگش(فاطمه بنت اسد)  دفن کردند. محل دفن امام  

 مکانی زیارتی به خصوص برای شیعیان گردید و گنبدی بزرگ بر

فراز آن ساخته شد. اما این گنبد توسط وهابیان در سالهای

 1806 و 1927 میلادی(2بار)تخریب گردید.

ولادت

در نیمه ماه رمضان سوم هجری، اولین فرزند علی علیه‌السلام

و فاطمه سلام الله علیها به دنیا آمد. پس از ولادت، نامگذاری از جانب

مادر به پدر، و از او به رسول خدا محوّل شد و آن حضرت هم

 منتظر نامگذاری پروردگار ماند.

تا اینکه جبرئیل ،امین وحی، فرود آمد و گفت: خدایت سلام

می‌رساند و می‌گوید چون علی برای تو همانند هارون برای

موسی است، نام فرزندش را نام فرزند حضرت هارون

 علیه السلام یعنی شبّر قرار ده!

رسول خدا فرمود: زبان من عربی است و شبّر، عبری است.

جبرئیل گفت: شبّر در زبان عرب به معنای« حسن» است.

به این ترتیب، کودک، حسن نام گرفت. رسول اکرم (ص )

بلافاصله پس از نامگذاری ، او را گرفت و در گوش راستش

 ‍ اذان و در گوش چپش اقامه گفت . سپس براى او گوسفندى قربانى

کرد، سرش را تراشید و هموزن موى سرش - که یک درم و چیزى

افزون بود - نقره به مستمندان داد. پیامبر (ص ) دستور داد تا سرش

 را عطرآگین کنند و از آن هنگام آیین عقیقه و صدقه دادن به هموزن

 موى سر نوزاد سنت شد.تنها کنیه‌ی آن حضرت « ابو محمد» و

 مشهورترین القابش« سید» و سبط» و «تقی» است.

نقش خاتم و انگشتر امام حسن را « العزه لله» گفته‏اند؛ روز

هفتم پس از ولادت، رسول خدا صلّی الله علیه وآله و سلّم

مستحبات ولادت را در مورد حسن به جا آوردند و حسن

 را به« ((ام فضل (لبابه)|ام الفضل))» ،همسر عمویشان،

 سپردند تا او را از شیری که به خاطر زایمان فرزندش، قثم،

 در پستان داشت، شیر دهد. بعدها نیز رسول خدا برای امام حسن،

 ادعیه‌ی عافیت و حرزهای مخصوص چشم‌زخم را خواندند.

 کمالات انسانى

امام حسن (ع ) در کمالات انسانى یادگار پدر و نمونه کامل جدّ بزرگوار خود بود.

هرگاه از مرگ یاد مى کرد مى گریست و هرگاه از قبر یاد مى کرد

 مى گریست ، هرگاه به یاد ایستادن به پاى حساب مى افتاد آن چنان

 نعره مى زد که بیهوش مى شد و چون به یاد بهشت و دوزخ مى افتاد؛

 همچون مار گزیده به خود مى پیچید. از خدا طلب بهشت مى کرد

 و به او از آتش جهنم پناه مى برد. چون وضو مى ساخت و به نماز

مى ایستاد بدنش به لرزه مى افتاد و رنگش زرد مى شد.

نوشته شده در شنبه 93 خرداد 24ساعت ساعت 5:26 عصر توسط مشتعلی| نظر بدهید