فرهنگی ،مذهبی
زان بیاورد اولیــا را بر زمین تا کنـــدشان رحمـــه للعـــــالمین مسجدی کان اندرون اولیاست سجده گاه جمله است، آن جا خداست هر که خواهد همنشینی خــدا تـــا نشینـــد در حضـور اولیـــاء با همنشینی و هم صحبتی با اولیا حق که امام و راهنمای حاضر در هر عصر و دوران زمانی می باشند، آدمی آزمایش خود را در طی مسیر سلوک خود می دهد. پس به هر دُوری ولیی قایم است تا قیـــامت آزمـــایش دایــم است پس امامِ حی قایم آن ولــی است خواه از نسل عُمر، خواه از علی است لذا حضور اولیا و در حضور اولیا حق بودن جزء الزامات و ضروریات سالک و راهرو است، در غیر این صورت سالک طریق حق به دریای کل معنای وجودی نخواهد توانست پیوستن و از خداوند دور خواهد شد. از حضــور اولیا گر بُسکُلـــی تو هلاکی زان که جزوی بی کُلی چون شوی دور از حضور اولیا در حقیقت گشتـه ای دور از خدا با قبول پند و اندرز اولیا و تعمق در نحوة سلوک آنان است، که سالک اندک اندک رشد یافته و به مدارج تعالی خواهد رسید. ناقة جسم ولی را بنده باش تــا شوی با روح صالح خواجه تاش از حدیثِ اولیا نرم و درشت تن مپوشان زان که دینت راست پشت اولیا حق و ولی زمان، هر کدام روش و سلوک خاص خود را داشته و اگر چه این روش ها به نظر مغایر هم باشند ، لیکن به کمال و حق رهنمون خواهند بود و سالک می بایستی هر گون و نوع اولیا را تجربه کند و راهنمای خود بداند. ز اولیا اهل دعا خود دیگرند گه همی دوزند و گاهی میدرند قوم دیگر می شناسم ز اولیا که دهانشان بسته باشد از دعا چون اولیا واقف به اسرار حق اند، کیمیای هستی از ناطقه آنان جاری است. پـــاسبانِ آفتاب اند اولیـــا در بشـــر واقـف ز اسرار خدا آبِ خضر از جویِ نطق اولیا می خوریـم، ای تشنه غافل بیا اینگونه است که اگر سالک در بیم و رنج راه باشد، ولی غیب دان در آرامش است، اگر زهری خورد، چون عسل گوارا باشد. سالک می بایستی نگران راه باشد و خود را ایمن از بلاها دارد. جـــمله در زنجیر بیـــم و ابتلا مــی روند ایــن ره به غیب، اولیا گر ولی زهری خورد، نوشی شود ور خورد طالب، سیه هوشی شود بنابراین سالکِ راه طریقت و حقیقت که در ابتدای مسیر سیر و سلوک خود با آفات و خطرات راه آشنایی ندارد و به منظور کنترل آرزوها و امیال نفسانی خود پیرِ راه دانی را اختیار کرده تا در صافی شدن دلِ خود کمک و راهنما باشد، لیکن با گذر از این مرحله و پاکیِ دل، اولیا حق و ولیِ امر هستند که راهنمای سالک خواهند بود و استفاده از وجود حاضر یا غایب آنان و هم نشینی و حضور در محفلِ انس آنان، صفایِ دل را روشنی بیشتر بخشیده و حضور خدا را در جایگاه واقعی یعنی «دل» تمامیت خواهد بخشید تا آنگاه که ولی او را بهره ای از جانِ جانِ جهان دهد. هــر ولی را هم ولی شُهره کند هر که را او خواست با بهره کند با شد که نزدیکی با جانِ اولیا الله، زبان دِل را گویا نماید. چون به نزدیک ولیِ الله شود آن زبان صد گزش کوته شود با توجه به مطالب یاد شده و تفاوت موقعیت معنوی و درجات روحی «پیر» و «ولی» در نگاه مولانا، آنجائی که شمس را «پیر» و «مراد» نام می نهد در واقع منظور راهنما و راهدان و راهبر به لحاظ سیر و سلوک روحی مولانا بوده است. و آنجائی که شمس را «خدا» نام می نهد در واقع منظور «ولی» که همان نشانه و یا مظهر جلوه گری خداوند در جهان انسانیست، می باشد.
By Ashoora.ir & Night Skin
درباره وبلاگ
پیوندهای روزانه
آرشیو مطالب
سایر امکانات