زمان: شنبه چهارم محرم الحرام 61 هجری

عبیدالله بن زیاد در مسجد مردم را چنین خطاب کرد: «ای مردم! خاندان ابوسفیان را

آزمودید و آنها را چنان که می خواستید یافتید!! و یزید را می شناسید که دارای رفتار

 و روشی نیکوست که به زیر دستان احسان می کند و بخشش های او بجاست!

اکنون یزید دستور داده تا بین شما پولی را تقسیم نمایم و شما را به جنگ با

شمر بن ذی الجوشن با چهار هزار جنگجو

یزید بن رکاب با دو هزار جنگجو حصین بن نمیر با چهار هزار جنگجو

مضایر بن رهیه با سه هزار جنگجو نصر بن حرشه با دو هزار جنگجو برای

 جنگ با امام حسین (علیه السلام) اعلام آمادگی کرده و حرکت به

 دشمنش حسین بفرستم.»

 سوی کربلا را آغاز کردند. امام (علیه السلام) در پاسخ

 «قیس بن اشعث» که سفارش به بیعت با یزید می کرد، فرمود:

نه، به خدا سوگند، دست ذلت در دست آنان نمی گذارم، مانند

 بردگان از صحنه جنگ با آنان فرار نمی کنم.

کربلا

زمان: یکشنبه پنجم محرم الحرام 61 هجری

نیروهای پراکنده در سطح شهر کوفه کم کم جمع شده و به لشکر

عمر بن سعد می پیوندند.عبیدالله عده ای را مأموریت داد تا در مسیر

 به سوی کربلا بایستند و از حرکت کسانی که به قصد یاری

 امام حسین(علیه السلام) از کوفه خارج می شوند، جلوگیری کنند.

چون گروهی از مردم می دانستند جنگ با امام حسین(علیه السلام) در

حکم جنگ با خدا و پیامبر است در اثنای راه از لشکر دشمن جدا شده و فرار می کردند.

از سخنان امام حسین(علیه السلام) با لشکر دشمن:

هیهات ما  به ذلت تن نخواهیم داد. خدا و رسول او و مؤمنان هرگز برای

 ما ذلت را نپسندیدند، دامن های پاکی که ما را پروریده، و سرهای پر شور

 و مردان غیرتمند هرگز طاعت فرومایگان را بر کشته شدن مردانه ترجیح ندهند. 
 

نوشته شده در دوشنبه 92 آبان 27ساعت ساعت 10:12 صبح توسط مشتعلی| نظر بدهید