نقل کرده اند که امام از این قضیه آگاه شد که اگر در ایام حج در مکه بماند ممکن است در

 همان حال احرام که قاعده کسى مسلح نیست , مامورین مسلح بنى امیه خون او را بریزند

, هتک خانه کعبه شود , هتک حج و هتک اسلام شود . دو هتک: هم فرزند پیغمبر , در حال

عبادت , در حریم خانه خدا کشته شود , و هم خونش هدر رود . بعد شایع کنند که حسین بن على

 با فلان شخص اختلاف جزئى داشت و او حضرت را کشت و قاتل هم خودش را مخفى کرد

, و در نتیجه خون امام به هدر رود . امام در فرمایشات خود به این موضوع اشاره کرده اند

. در بین راه که مى رفتند , شخصى از امام پرسید : چرا بیرون آمدى ؟ معنى سخنش این بود

که تو در مدینه جاى امنى داشتى , آنجا در حرم جدت , کنار قبر پیغمبر کسى متعرض نمى شد

. یا در مکه مى ماندى کنار بیت الله الحرام . اکنون که بیرون آمدى براى خودت خطر ایجاد کردى

. فرمود : اشتباه مى کنى , من اگر در سوراخ یک حیوان هم پنهان شوم آنها مرا رها نخواهند کرد

 تا این خون را از قلب من بیرون بریزند.  اختلاف من با آنها اختلاف آشتى پذیرى نیست . آنها

 از من چیزى مى خواهند که من به هیچ وجه حاضر نیستم زیر بار آن بروم . من هم چیزى

مى خواهم که آنها به هیچ وجه قبول نمى کنند .

عامل سوم امر به معروف است . این نیز نص کلام خود امام است . تاریخ مى نویسد :

محمد ابن حنفیه برادر امام در آن موقع دستش فلج شده بود , معیوب بود , قدرت بر

جهاد نداشت و لهذا شرکت نکرد . امام وصیت نامه اى مى نویسد و آن را به او مى سپارد :

 | هذا ما اوصى به الحسین بن على اخاه محمدا المعروف بابن الحنفیه |

 . در اینجا امام جمله هایى دارد : حسین به یگانگى خدا , به رسالت پیغمبر شهادت مى دهد .

 ( چون امام مى دانستکه بعد عده اى خواهند گفت حسین از دین جدش خارج شده است )

. تا آنجا که راز قیام خود را بیان مى کند :| انى ما خرجت اشرا و لا بطرا و لا مفسدا و

لا ظالما انما خرجتلطلب الاصلاح فى امه جدى , ارید ان امر بالمعروف و انهى

 عن المنکر و اسیر بسیره جدى و ابى على بن ابى طالب علیه السلام | ( 10 ) .

دیگر در اینجا مسئله دعوت اهل کوفه وجود ندارد . حتى مسئله امتناع از بیعت را هم مطرح

نمى کند . یعنى غیر از مسئله بیعت خواستن و امتناع من از بیعت , مسئله دیگرى وجود دارد .

 اینها اگر از من بیعت هم نخواهند , ساکت نخواهم نشست . مردم دنیا بدانند : |

ما خرجت اشرا و لا بطرا| , حسین بن على , طالب جاه نبود , طالب مقام و

 ثروت نبود , مردم مفسد و اخلالگرى نبود , ظالم و ستمگر نبود , او یک انسان

مصلح بود . | و لا مفسدا و لا ظالما انما خرجت لطلب الاصلاح فى امه جدى |

 . . . این سه عامل از نظر ارزش در یک درجه نیستند . هر کدام در حد معینى به نهضت

 امام ارزش مى دهند . اما مسئله دعوت اهل کوفه .

ارزشى که این عامل مى دهد , بسیار بسیار ساده و عادى است ( البته ساده و عادى در

 سطح عمل امام حسین علیه السلام نه در سطح کارهاى ما ) براى اینکه به موجباین

 عامل یک استان و یک منطقه اى که از نیرویى بهره مند است آمادگى خود را اعلام مى کند .

 طبق قاعده , حداکثر صدى پنجاه احتمال پیروزى وجود داشت. احدى بیش از این احتمال

 پیروزى نمى داد . پس از آنکه اهل کوفه امام را دعوت کردند و فرض کنیم اتفاق آراء

هم داشتند و در عهد خود باقى مى ماندند و خیانت نمى کردند , کسى نمى توانست

نوشته شده در دوشنبه 92 آبان 20ساعت ساعت 12:56 عصر توسط مشتعلی| نظر بدهید